Када се смрачи и све умири –
испод кревета нешто провири….
Јесте, мрак је, и све сад спава,
ал' тебе ипак спопада страва…
Кроз прозор падају неки зраци,
од њих уз леђа пењу се жмарци...
А са ормана, тог собног дива,
жмиркају чудно два окца сива...
Ех, да је само храбрости смоћи,
па у два скока до лампе доћи!
Ова господа која ме плаши
видјела би како се праши!
- - -
(Слушај ме сада, тајна се крије,
ништа ту страшно, запамти није!
То што ти испод крвета вири
твоје су папе – зато се смири!
Што да се плашиш тих чудних зрака?
То мјесец вирка иза облака!
А са ормана оно што жмирка
Очи су твога мачка – немирка.
Сад кад знаш тајну, за страх не мари
спавај, чекају важније ствари.)
Нема коментара:
Постави коментар